vertrekpunt
Station Boortmeerbeek
3190 Boortmeerbeek
score
3,5/5
afstand
15,2 km
knooppunten / route
flink de naburige knooppunten gecombineerd tot een lusje van vijftien kilometer. Een wilde gans maakte me het document met de knooppunten afhandig. Gelukkig registreerde mijn Garmin nagenoeg elke stap (dus ook mijn misstappen) en kon ik het na thuiskomst vereeuwigen met Komoot. Wil je jagen op de dievegge? Dan stel ik voor dat je mijn traject volledig volgt en dat kan via deze weg.
catering
zes sneden meergranenbrood met elkaar verbonden door een laagje boter, versneden in kwartstukjes / Balkjes Comté (geen idee waarom ik opeens verkleinwoorden gebruik) / achthonderd milliliter mineraalwater
opvallend / bedenkingen
De trein bracht me naar mijn vertrekpunt. Ik voelde me veilig en tuurde voor me uit en dacht aan al de dingen die mijn pad vandaag konden kruisen.
Dat is één van de voordelen van al zittend reizen. Je krijgt de tijd om je voor te bereiden, je spieren los te masseren of je leer hoe je ademhaling beter te controleren.
Eenmaal in de trein mocht ik meeluisteren naar andermans gesprekken, waaronder dat van een blinde vrouw die verslag uitbracht van haar meest recente droom. Ik dacht na over wat voor haar zoal zichtbaar was in een droom. Gebruikte ze beelden die ze had verzameld vooraleer ze het zicht verloor, werd ze wakker met het idee te hebben gedroomd en kleurde ze dat in met willekeurige impressies uit haar eigen verleden - dat is wat ik altijd doe - of wist ze dat iemand meeluisterde en vertelde ze zomaar wat - dat is wat ik altijd doe.
Tegenover de twee sporen die het station van Boortmeerbeek rijk is, bevindt zich café De Warande. Uit onderzoek blijkt dat een warande zoveel wil zeggen als een lust- of jachthof. Verder onderzoek laat weten dat er ooit een poging tot onthoofding plaatsvond. Ik schrijf ‘poging’ omdat de geweldenaar slechts twee sneden wist toe te brengen: één van twee centimeter en één van vier centimeter. Hieruit zou je kunnen afleiden dat de dader inkepingen maakten in tweevouden, machtsverheffingen of door de lengte van de vorige wonde te verdubbelen. Een derde aanval had het mysterie waarschijnlijk opgelost, maar cafégangers kwamen tussenbeiden.
Ik draaide me om en zag een gedenkplaat ter nagedachtenis van de jodendeportaties in nazi-Europa (1945). Over dezelfde spoorlijn die me zonet van Leuven naar Boortmeerbeek voerden, deporteerden de nazi’s 24.906 joden en 351 zigeuners, 1205 overleefden.
Intrieste noot in dit stuk.
Tijdens de wandeling, ik reisde alleen, maakte ik van de eenzaamheid gebruik om ongestoord muziek te luisteren. Ik had op voorhand enkele albums gedownload, waaronder HAIM’s recente album Women in Music Pt. III en twee albums van DJ Koze, namelijk Knock Knock en Amygdala.
Hoewel beide artiesten qua genre erg verschillen, schrijven ze in hun muziek een gelijkaardig gevoelsspectrum aan, gaande van uitzinnige vreugde tot triestmakende introspectie. Ik weet niet of je dat laatste als gevoel mag omschrijven, maar het kan in ieder geval zorgen voor neerslachtige buien.
De laatste overkomt me amper als ik op pad ben. Als ik mijn hoofd al buig is het omdat mijn rugzak te zwaar geladen is. Meermaals, aangekomen op een wijds veld, maak ik een dramatisch gebaar om alle indrukken - de vegetatie, het afwezige geluid van de beschaving, een verdwaalde ree -
te omarmen. Ik hef automatisch de handen uit dankbaarheid en bij gebrek aan omstaanders naar de hemel waar genoeg volk zou huizen.
Net over de Leuvensesteenweg loopt een sluipwegje richting het Kanaal Dijle-Leuven. Een smal pad met slechts plaats voor één weggebruiker, want ik moest in de berm springen om een naderende fiets te ontwijken. Ondanks mijn vriendelijk voorkomen, werden er geen compromissen gesloten waarbij bijvoorbeeld elk van ons een stap (een trap?) opzij gingen om een botsing te vermijden. Eenmaal op veilige afstand draaide ze haar hoofd om om en keek geschrokken over haar schouder. In haar ogen zag ik het ongeloof ontsproten uit de vaststelling dat ik nog bij leven was.
Ik wist geen raad met al dit geweld en kneep mijn ogen dicht zodat geen enkele traan kon ontsnappen. Wanneer ik ze terug opende zag ik plots het logo van De Peppers.
De Peppers, voluit De Peppers Recyclage, ontstond in 1990 en legde zich toe op grond- en afbraak. Zaakvoerder Freddy Van Dessel zag al gauw zijn kans schoon en breidde de zaak uit naar een totaalaannemingsbedrijf, inclusief: containerdienst, afvalverwerking, recyclage (uiteraard) van grondstoffen, eigen ophaaldienst met perswagen en herstellen van alle hydraulische leidingen. Hun specialiteit: leveren van zwarte grond.
Ik vond nergens terug waarom hij het bedrijf De Peppers doopte.
Er ging een troostende schoonheid uit van de zachte kleuren rondom het logo. Op slag vergat ik de wreedheden eigen aan deze wereld. Van mijn part mocht de fietser omdraaien, of zelfs een gans peloton, mij overhoop rijden of zelfs, indien ze er de kracht voor hadden, me in tweeën splijten.
Uit mijn wonden zouden vlinders opstijgen. Mijn bloed zou de aarde bevruchten. Een orchidee zou groeien op mijn laatste rustplaats.
Ik verdreef deze overdadige en al te romantische gedachten, want ik moest nog een hoop kilometers afleggen, een trein halen en mij boterhammen eten. Toch werd ik al snel weer tot stilstand gehouden.
Aan het Kanaal troepten verschillende vogels samen om een schild te vorm tegen alles wat geen vleugels had. Vooral de ganzen beschouwden mijn aanwezigheid als een dreiging. Bij elke stap die ik dichterbij kwam, probeerden ze me op afstand te houden met atonaal geblaas. Ze bekeken me langs alle kanten, terwijl manoeuvreerden ze evenwijdig met het pad dat ik volgde. Gezien de nog af te leggen afstand, moest ik haast maken, maar als verzetsdaad begon ik de toom ganzen te fotograferen in al hun naaktheid. Hoe meer foto's ik nam, hoe meer ik de soort begon te waarderen. Hun witte veren staken mooi af tegen de grauwgroene omgeving. Ik bekeek enkele foto's en toonde ze aan de ganzen, maar ook hier bleef een vriendelijke reactie uit.
Uiteindelijke was het de Grote Canadese gans die een vredesoffensief startte door spontaan te poseren. Na deze gemoedelijke fotosessies verzocht één van hen me vriendelijk voort te maken, wat ik zonder aarzelen ook deed.
Een volgend hoogtepunt diende zich aan: het kasteel van Schiplaken. Op een informatieve plaat las ik dat het kasteel einde 19de eeuw werd gebouwd. Vijftien jaar later liep het in de Groote Oorlog (beide Wereldoorlogen zijn nu evenwichtig vertegenwoordigd) aanzienlijke schade op door Duits toedoen. Het kasteel bleek in trek bij soldaten, want ook in de Tweede Wereldoorlog behandelden de bezoekers het allerminst met liefde. Amerikaanse transporteenheden terroriseerden het domein. Ze legden macadamwegen aan, stouwden het kasteel vol met transportgoederen en rooiden zo'n honderd hectare bos. In de tijd die resteerden, voerden ze oorlog.
Gezien de historie van het domein scande ik de omgeving constant op mogelijk onheil. Terwijl ik mijn lunchzakje zocht, bleef ik in beweging. Ik nam een beet uit de boterham en liet het verleden achter me. Mijn aandacht verzwakte en ik gaf me volledig aan de geuren van kaas en brood. Vooral een stuk Comté trok de aandacht.
Deze Franse kaas uit de Jurastreek kent verschillende smaaknuances. Het ganse palet is gedocumenteerd in een zogenaamd aromawiel. Hierin vind je drieëntachtig verschillende aroma's, gegroepeerd in zes grote smaakfamilies.
Ik nam kleine hapjes uit de stronkjes. In mijn mond vermengde zich een hartige fruitsmaak met boter en brood. Er liep wat kwijl uit mijn m'n mondhoek. Toen ik het domein van Schiplaken verlieten, had ik mijn middagmaal volledig opgegeten.
Der Anfang ist das Ende, das Ende ist der Anfang.
Ik haalde het einde en zag alweer café De Warande opdoemen. Op dat moment beschouwde ik het als een doorsnee café en nog geen plaats delict. Ik nam uitgebreid de tijd, ik moest nog even op de trein wachten, om de menukaart, tentoongesteld op een krijtbord, te bestuderen. Ik besefte nadien pas dat ik vaak schijnbaar lieflijke plaatsen passeerden waar allerhande beschamende ongelukken plaatsvonden. Door onwetendheid gaf ik nooit het gepaste eerbetoon aan alles wat er verloren ging.
Opeens herinner ik dat ik onderweg nog een mooie frituur tegenkwam: Frituur Suzanne. De charmante chalet bevond zich op de Oudenhovenlaan. Op één van de buitenmuren stond een erg accurate Bicky Burger geschilderd. Ernaast een strategisch opstelde automaat waarvan de inhoud werd omschreven als vers bereide gezonde gerechten. Ik vermoedde dat de traiteur met deze goedkope zin Suzannes klanten probeerden weg te lokken.
Tevergeefs, want Suzannes tent stond volgepakt (in de mate van het mogelijke en volgens de huidige reglementering). Op de parking vormden zich een rij van klanten. Telkens iemand de frituur verliet, reed er een ander wagen de parking op waarvan de passagier kort erna uitstapte om aan te sluiten bij de rij.
Ik begon medelijden te krijgen met de traiteur en nam een Ice Tea.
Ik hief het blikje naar de mensen in de rij en wenste hun veel succes met het aanschuiven in deze barre omstandigheden.
Ik keek op mijn routekaart en stelde vast dat ik de verkeerde richting uitging. Ik draai de gefrituurde wereld de rug toe en zette koers naar het station van Boortmeerbeek.
