vertrekpunt
Abdij van Park 7, 3001 Leuven
score
3,5/5
afstand
15,5 kilometer
knooppunten
papier met knooppunten kwijtgespeeld (waarschijnlijk gestolen)
catering
mandarijntje / 1 burrito met kip / 2 bidons gevuld met water / boterhammen met kaas (bleven onaangetast)
opvallend / bedenkingen
Ik weet nog steeds niet wie ons reisplan ontvreemde en deel met veel droevenis mee dat de knooppunten niet snel op deze pagina zullen verschijnen.
Sinds mijn jeugd droom ik met weinig regelmaat over een karmijnrode praalwagen. Tijdens deze wandeling ontdekte ik dat het ging om een rode Toyota Celica. Hier ooit meer over.
We slopen doorheen een militair domein. Uit voorzorg bootste ik met mijn hand een pistool na en bewaarde het veilig in mijn jaszak. Zo konden we ongedeerd het domein doorkruisen. Ik bedenk nu hoeveel geluk we hadden, want er gelden strikte regels wanneer je een pistool met een handgebaar wil uitbeelden. Door er niet over na te denken, bracht ik onze levens in gevaar. Op het internet, waar anders, stootte ik op een interessant gesprek dat als volgt begint:
"Wanneer je met een handgebaar het begrip 'schieten', 'pistool' of 'geweer' wilt uitbeelden, houd je meestal je middel-, ringvinger en pink in en strek je je duim en wijsvinger. Daarbij is de duim verticaal omhoog en de wijsvinger horizontaal vooruit.
Echter, voor het uitbeelden van een pistool zou ik het logischer vinden je hand om te draaien, zodat de duim naar beneden wijst en de wijsvinger nog steeds horizontaal vooruit. Dat komt namelijk meer overeen met de originele houding van een pistool.
Je duim functioneert dan als handvat en je wijsvinger als loop.
Hoe is dit handgebaar tot stand gekomen en waarom loopt het niet parallel met de originele houding van een pistool?"
Reacties kan je hier lezen.
Maar zelfs een tastbaar wapen kan niet garanderen dat ze je niet van het leven beroven.
Ondanks hun puike uitrusting stierven negenhonderdzevenennegentig soldaten te vroeg. Ze rusten nu op de oorlogsbegraafplaats van Heverlee, vlakbij de toenmalig meisjesschool - ondertussen werd dit omgedoopt tot het Heilig Hart Heverlee en hoeven je je als jongen niet verstoppen.
We marcheerden in stilzwijgen langsheen de oorlogshelden en salueerden in onze gedachten.
Ik bezoek hen graag nog een keer, om meer aandacht te besteden aan de namen, de opschriften en de architectuur van het kerkhof. De graven verspreiden zich, niet zoals bij een doorsnee kerkhof, over een halve concentrische cirkel. Dat oogt mooi. Jammer dat de slachtoffers het nooit konden zien.
Daarnaast brachten we nog een groet aan de Burger Koning, nadat we een omheining hadden mismeesterd om dichterbij te komen.
Ik praat soms in de we/wij-vorm. Ik heb het dan over mezelf en mij broer.
Commentaires