vertrekpunt
Sint-Pietersstraat 2
3220 Holsbeek
score
4,25/5
afstand
16,4 km
knooppunten / route
tocht gebaseerd op reeds bestaande routes met hier en daar een kleine wijziging aangebracht door mezelve. Wie zich wil wagen aan deze zestien kilometer, kan zich alvast voorbereiden door de komoot-kaart aandachtig te bekijken.
catering
unieke verzameling van boterhammen met divers beleg: boni noire chocolade zoveel % - kippensalade - kaas+confituur / twee drinkbussen met water / nootjes / Duvel 6,66
opvallend / bedenkingen
Ik stond op en dacht: waaraan heb ik deze dag verdiend? Indien ik meer had gelezen, kon ik nu antwoorden met een gepaste versregel. Tegenwoordig laat ik me te weinig omgeven door literatuur die erin slaagt het leven zo treffend te beschrijven dat het lezen volstaat om te leven.
De sneeuw lag weg te kwijnen in de goot en de laatste plassen ijswater krompen alsof het asfalt alles langzaam opslorp.
Vanuit mijn raam zag ik hoe de wereld zich zonder medeweten van een publiek ontvouwde. Eigenlijk kon ik de ganse dag in mijn huis blijven en er zou minstens even veel gebeuren als wanneer ik pakweg vijftien kilometers zou wandelen.
Daar zat ik helemaal naast, want zelden gebeurden er zoveel onwezenlijk als op deze wandeling samen met M.
Al vanaf de eerste kilometers waren we goed doorbloed. M. kende een eerste hoogtepunt toen haar bloed besloot om via de neusgaten onbekende terrein te verkennen. Zo belandde het vlotjes op de bovenlip, haar vingertoppen en een dozijn aan papieren zakdoekjes.
Hoewel ik bekend ben met de noodzakelijkheid van bloed in ons lijf, kan ik het moeilijk recht in de ogen kijken. Ik vroeg galant met de nodige ruimte tussen mezelf en M's bloedwaterval of ze dit alles zou overleven zonder mijn hulp. Bekend met mijn afkeer beperkte ze enige collateral damage door me gedwee op afstand te houden. Met een gestrekte arm als die van een rijkswachter toonde ze me de palm van haar hand en mij belemmerde zo het zicht. Met haar andere hand sloot ze met behulp van een stapel zakdoeken haar neusgaten af.
Dankzij haar doortastend optreden en mijn talent voor rust, konden we algauw onze tocht voortzetten.
Halverwege onze reis kwamen we aan bij bivakzone Troostemberg Winge. Een wijdse vlakte met primitieve zitbanken, rustieke tafels en een heuse vuurkorf die klaarblijkelijk uitnodigt om sinaasappelschillen in te werpen - vergeef hen heer, wat ze weten niet wat ze doen. We veroordeelden het vandalisme, maar traden passief op. Onze aandacht ging vooral uit naar een opmerkelijk flesje Duvel 6,66. Op het etiket, gesierd in vaal geel, het gekende engelachtige wit en een groen dat we eerder zagen bij Pokémon Bulbasaur, stond te lezen: een toegankelijk bier met hemels zachte smaak, aromatisch en verfrissend fruitig door het gebruik van maar liefst 6 verschillende hopsoorten.
M. en ik konden ons wel vinden in die omschrijving en besloten niets meer toe te voegen.
Ondanks het betrekkelijk lage alcoholpercentage stonden we na één gedeeld flesje aanzienlijk minder stabiel op onze benen. We voelden het lichter worden in ons hoofd en begonnen al te hijgen bij de aanblik van de eerst volgende helling. Nieuwsgierig naar wat achter de horizon lag, wisten we toch onszelf te mobiliseren op zoek naar nuchterheid.
Onderweg passeerden we enkele wandelaars die onze pijn erkenden. Ze gaven bemoedigende knikjes of schudden meelijwekkend het hoofd. We trokken ons hier weinig van aan en deden alsof we de bomen herkenden aan de kleur en textuur van hun stam en determineerden luidop. Deze stroom aan kennis hield iedereen veilig op afstand. Intussen had de alcohol ons bloed verlaten zonder zich ook maar één tel buiten de lichaamsgrens te begeven en trokken we als vanouds met een bewonderenswaardig tempo van leer.
Een ganse reis trokken we door Hagelandse akkers. Sommige stukken waren nonchalante gedrapeerd met uitgeholde bieten, beschimmelde maïskolven en gepensioneerde tractoren. Opmerkelijk hoeveel sporen van verval de mens hier wist achter te laten.
Een voorbijganger tooide zijn kruin met een imposante muts, gemodelleerd naar de Siberische traditie. Vanop afstand leek het alsof een figuur uit de schilderijen van Jan Van Eyck voorbij schreed - een bedenking die M. optekende. Zo'n scherpzinnigheden zijn een enorme meerwaarde voor de wandeling.
In Holsbeek leidt de Peerse, ongehoord mooie naam voor een steenweg, je rechtstreeks naar het Kasteel van Horst. Wij stootten per abuis op Johans slaaptent, want oorspronkelijk lag dit niet op onze route. Voor we de laan overstaken en een groet brachten aan Maria in de Sint-Jozefkapel, vond onze lunch plaats.
Tussen de Peerse en de Lozenhoek belandden we na een verwaarloosbare klim op een omvangrijke vlakte van dien aarde dat men er ooit een bord plaatste om duidelijk te maken dat niet alles met een valscherm is toegestaan - ik weet niet goed om welke sport het precies gaat (zie foto links).
Door een verkeerdelijk inschatting van de nog te wandelen kilometers brachten we pas op het einde van onze tocht de lunch te berde. Deels omdat we erg kieskeurig waren op onze eetlocatie, deels omdat het stappen onze goed verging. In elk geval, onze harten maakten talrijke sprongetjes toen we een massieve zitbalk aantroffen.
M. deed ruim onderzoek naar de kwaliteit van het hout en vlijde zich schaamteloos neer. Door de geleverde inspanningen trad even de schijndood in, maar de gedachte dat ze weldra aan chocolade mocht knabbelen, bracht opnieuw wat zuurstof in haar lijf. Werktuigelijk veerde ze recht en stalde gewichtig de etenswaar uit.
We aten en praatten alsof we nog maar halverwege waren, terwijl onze aankomstplaats al met open armen op ons stond te wachten.
Graag sluit ik af met de woorden van Kerk & Leven: blijf verbonden.
Comments